Prolog

Introwertyk.

Tak, to ja. Brakuje mi typowych zachowań społecznych, przez co wydaję się być ludziom dziwny. Nie integruję się z rodziną. Robię to z wybranymi, bliższymi mi osobami. Nie cieszę się jak pojeb, kiedy komuś urodzi się dziecko i szczerze mam wyjebane, kiedy ktoś zaczyna mi o swoim uroczym dzieciaczku opowiadać.

Mam ochotę uciec wtedy jak najdalej. Po prostu nie interesuje mnie to, więc po co miałbym się zmuszać do słuchania nędznego biadolenia o dupie marynie? Mimo to często muszę powstrzymywać swoje naturalne odruchy ucieczki z niekomfortowych dla mnie sytuacji i na przymus muszę się uśmiechać i potakiwać głową.

I to nie jest tak, że jeśli z większością nie lubię rozmawiać, to ogólnie nie lubię rozmawiać. Wręcz przeciwnie. Jestem otwarty.

Jedną z osób, wobec której jestem otwarty i szczery jest drugi introwertyk choć... Wydaje mi się, że ten przypadek ma lęk przed społeczeństwem. Z Marcinem znam się trzy lata. a raczej ponad trzy lata. Uważam go za kumpla, tak samo jak i on mnie, ale niezbyt wiele wiem o jego życiu i to nie tak, że mało rozmawiamy, ani że żadne z nas nie było u siebie w domu. Wiem co lubi, co chce, o czym marzy (a raczej nie marzy - tak mi powiedział). Obserwowanie zachowań ludzkich zawsze należało do moich najmocniejszych stron, to jest coś u mnie naturalnego.  Tak więc mam na oku Marcina. Choć tego nie przyznaję nawet przed samym sobą, to mam go "bardziej na oku niż powinienem", ale z tym zdążyłem się pogodzić jakieś ze dwa lata temu. Marcin raz na jakiś czas zdaje się być niemrawy, wyprany z energii życiowej, niechętny do rozmów. Nie, nie że zachowuje się jak kobieta podczas okresu. Po prostu pewnego dnia przychodzi do szkoły zupełnie jakby tej nocy nie spał, choć mówił, że to nie bezsenność. Na inne pytania nie chciał odpowiadać, a ja, głupi, nie chciałem na niego naciskać.

A może powinienem zacząć to robić?