Epilog

Adrian:

Zdałem maturę. Kurwa, zdałem. Marcin sprzedał domek na przedmieściach, a po szkole kupiliśmy mieszkanie w większym mieście. Tutaj mogliśmy zacząć od nowa inne, lepsze życie. Dostałem pracę w serwerowni. Nudna jest, ale to zawsze pieniądze. Póki jeszcze praca nie zeżarła moją młodzieńczą krew, snuję wiele refleksji. I doszedłem do wniosku, że rachunki, sprzątanie i gotowanie to nie jest wcale prosta sprawa, więc aż takiej sielanki nie mam.

Marcin:

Jakimś cudem udało mi się zdać maturę po tych wszystkich nieobecnościach. Mieszkam obecnie z Adrianem w większym mieście, kiedy udało nam się wyjść na prostą. Nowe życie? Z pewnością, ale to stare wciąż czaiło się gdzieś w mrocznych zakątkach tego nowego domu. Prześladowało mnie. Mniemam, że tak szybko nie odejdzie, a nawet obawiam się, że zostanie na zawsze w moim sercu. Choć śmierć Ksawerego to dla mnie duża ulga, niechcący wciąż rozpamiętuję te felerne dni, zupełnie jakby mnie przeklął.

Niemniej jednak, teraz nie musiałem się męczyć.

Łukasz:

Minęły dwa miesiące, a wyniki badań wykazały, że rak zatrzymał się w rozwoju. To zrobiło mi tak dużą nadzieję, że aż miałem ochotę zostać dillerem, ale Adam wybił mi ten pomysł z głowy. A przecież miałbym dużo zioła i dużo pieniędzy. No i może policję na karku, ale...

W każdym razie, całkiem niedawno pożegnałem się ze swoją heteroseksualnością. Zostałem "obdarty z dumy" i swój pierwszy raz miałem z mężczyzną - Adamem. Nie chcąc się żalić na ten temat jak nastolatki z Bravo, chciałem tylko napisać, że trochę mnie to śmieszy, bo jeszcze trochę a mogłem się spokojnie śmiać, że jestem dwudziestoletnim prawiczkiem.

Jeszcze nie powiedziałem niczego matce i niech tak przez jakiś czas pozostanie.

Adam:

Nie wiem jak to się stało, że jestem w związku z facetem, którego znam od... No w chuj czasu. Zawsze był dla mnie kumplem, choć nie przeczę, że to ja pierwszy zainicjowałem zatarcie tych granic. Odkąd wyznał mi to, co leżało mu na sercu, ja również zrozumiałem, że to zawsze jego kochałem, stąd w moim życiu pojawiła się frustracja jak i desperacja. Po prostu jestem idiotą. Byłem. Nie... Wciąż trochę jestem.

Często do niego przychodzę. Chyba jego matka zaczyna coś podejrzewać. Ostatnio spytała się Łukasza, dlaczego, mając dwadzieścia lat, wciąż nie znalazł sobie dziewczyny. On powiedział wtedy, że ma. Ma blond włosy, nazywa się Adam i znajduje się w tym samym pokoju.

On jest jeszcze większym i zbyt szczerym idiotą.

---------------------------------------------------------

Przepraszam, że tak szybko się skończyło, ale uznałam, że właśnie taki przebieg i takie tempo będzie odpowiednie. Cóż, kiedyś wszystko musi się skończyć. Jest to moje pierwsze opowiadanie, które doprowadziłam do końca i pierwsze, które opublikowałam. Do tych "pierwszych" zawsze się ma duży sentyment, więc i przy tym mi go nie zabraknie.

Zależało mi na odzwierciedleniu prawdziwego życia. Przypadek Marcina miał pokazać, jak dużym problemem jest życie w czyimś cieniu i wcale nie jest łatwe się z niego wydostać. Nie jest to często kwestia odwagi. Jeśli wiecie, że ktoś z waszego bliższego otoczenia ma problemy (mam na myśli nie tylko gwałt) pokazujcie, że możecie być wsparciem. Sytuacje ciągnące się długimi miesiącami wydają się być nieskończone i najczęściej męczące, ale najważniejsze być wytrwałym i wciąż pokazywać tej osobie, że jest się przy niej.
Psychika to nie po prostu psychika i to, czy sobie z czymś uporasz, niekoniecznie nie zależy od siły woli. Psychikę tworzy mózg, a mózg jest fizyczny i jest najważniejszym organem. Depresja to nie tylko myśli samobójcze, ale też bardzo niski poziom serotoniny, a to jest zaburzenie fizyczne, które z kolei ma wpływ na psychikę. Tak więc wiele wydarzeń może wpłynąć różnie na człowieka i nie bądźmy na nie ślepi. Zaburzenia, choroby, to nie słabość. To po prostu zaburzenia i choroby. Jeśli chcecie, by osoba "słaba" była silna, dajcie jej powód, wspierajcie ją, ale nie uświadamiajcie, że jest słaba.

Mam nadzieję, że opowiadanie pozostawiło po sobie pozytywne wrażenie. :D