Rozdział 17

W połowie drogi sytuacja dotarła do mnie w połowie. W pewnym momencie w lekkiej panice zacząłem się oglądać za siebie i obserwować okolicę, by upewnić się, czy ktoś nas nie widział. Realia w Polsce są takie jakie są. Moje miasto natomiast nie należało do tych większych, idących za "nowościami", tolerancji było tutaj ile mięsa w parówce. Przyspieszyłem kroku, kiedy tylko dotarłem na tereny, gdzie przechodzili ludzie, nie chcąc czuć na sobie ich wzroku, obecności, jakiegokolwiek znaku życia. Chciałem być niewidzialny, w ciszy i we własnej radości dotrzeć do domu.

Kiedy wszedłem do domu, nikogo jeszcze nie było. Podczas ściągania butów zacząłem obliczać szanse na to, że rodziców nie będzie w domu i niestety te szanse były małe, bo co miałoby ich stąd wyciągnąć po powrocie z pracy? Przepełniająca mnie chwilowa radość przyćmiewała moje wątpliwości. Pod wpływem emocji wszedłem do pokoju i zacząłem po prostu sprzątać, myślami powracając do tamtej sceny. Moje dłonie wręcz drżały, kiedy bardzo energicznie ścieliłem łóżko, sprzątałem ubrania walające się po pokoju, odkurzałem pokój, zmywałem naczynia... I nawet się nie zastanawiałem nad tym, co robiłem. Paradoksalnie, kiedy stanąłem przed lustrem, moja twarz nie wyrażała żadnych emocji, wyglądałem tak, jak zwykle, ale szczęście okazywałem w czynach. Prychnąłem pod nosem i pokręciłem głową z dezaprobatą, przyłapując się na tym, że byłem uradowany i zakochany, jakbym doznał właśnie gimnazjalnej miłości, ot. Kończąc już swoją robotę, skierowałem się do kuchni, by odpalić ostatniego już papierosa z paczki.

- Kurwa, trzeba dokupić... - mruknąłem pod nosem, po czym odpaliłem fajkę. W międzyczasie usłyszałem otwierające się drzwi wejściowe. - Czeeeść, mamo! - krzyknąłem z kuchni.

- Oj cześć, cześć... - usłyszałem zmęczony głos matki. - Ooo... - stanęła w progu salonu rozglądając się po pomieszczeniu. Tak samo przeszła się po wszystkich pokojach. - No nie wierzę...

- Zaszalałem trochę... - rzuciłem luźno, paląc spokojnie papierosa. Matka spojrzała na mnie i zlustrowała mnie uważnie z góry na dół.

- A może jesteś chory? - słysząc to zaśmiałem się cicho.

- Nnnooo... Można to nazwać chorobą, zależy jak ktoś na to patrzy. - skwitowałem, porównując do powszechnie znanej choroby miłosnej. Matka była zawsze spostrzegawcza i rozumiała prawie każdą moją aluzję.

- Gdybyś tylko tak codziennie mógł "chorować"... - westchnęła, chcąc mi nieco dogryźć, a ja skrzywiłem się nieznacznie. - A ta dziewczyna dzisiaj tutaj przyjdzie?

Zmarszczyłem brwi. Nie przemyślałem tego. Ostatnio nakryła Marcina przytulającego się do mnie przez sen, ale udało mi się to odkręcić. Chyba. Najwyraźniej tak, skoro z góry założyła, że ma dzisiaj przyjść dziewczyna.

- Nieee... Dzisiaj nie przychodzi ta dziewczyna tylko kolega. - powiedziałem, starając się zachowywać naturalnie, po czym wziąłem głębszego bucha. Matka w międzyczasie, gdy rozstawiała się na stole z zakupionym jedzeniem, zerknęła na mnie przelotnie.

- Marcin?

- ... Tak. Dzisiaj Marcin, a dziewczyna kiedy indziej. - dopowiedziałem, obserwując ją uważnie.

- Marcin to dobry młody chłopak. - skomentowała zmieniając temat. - I jak z tą jego sytuacją w domu?

To pytanie przywróciło moje myśli do świata rzeczywistego. Stało się coś pięknego dla mnie, ale Marcin wciąż był w cholernej sytuacji, która - jak zaczynałem powoli odczuwać - zaczynała dotyczyć mnie coraz bardziej, mimo że tak niewiele czasu minęło, odkąd się o niej dowiedziałem.

- Cały czas się staram i będę starać, by go nakłonić, by w końcu poszedł z tym to zgłosić.

- Ech... - westchnęła znów. - To naprawdę trudna sytuacja. Słyszałam, że ofiary molestowania rzadko potrafią coś z tym zrobić.

- Mamo, proszę cię tylko o to, byś nie patrzyła na niego z litością lub współczuciem, jeśli tu będzie, dobra? - spytałem nieco poza tematem.

- Ja wszystko, synuś, rozumiem.

Największy plus mojej matki - nieskończone ilości pokłady empatii.

- ... Myślałaś nad tym, co ci dzisiaj rano mówiłem? - spytałem nagle po krótkiej chwili ciszy.

- Nie miałam za bardzo czasu. Znaczy...Bardzo chciałabym pomóc Marcinowi, ale no... No nie wiem. Musiałabym jeszcze z Andrzejem porozmawiać. Adrian, po prostu mi się zdaje, że lepiej byłoby się w to nie mieszać.

- Ale co tu się mieszać? Chodzi o dach nad głową.

- Lepiej nie mieć żadnych sprzeczek z Panem Ksawerym.

Zmarszczyłem brwi, ale się nie odezwałem. Jakie mogła widzieć wątpliwości? Kim ten człowiek był? Działaczem mafii? Naprawdę był aż tak szanowany, gdy w międzyczasie okazał się być najgorszym ścierwem chodzącym na tej planecie, a nikt nie miał zamiaru nic z tym zrobić? W pewnym momencie zrozumiałem, że matka również tchórzyła, tak jak Marcin, ale jej zachowanie, w porównaniu do jego, było nieuzasadnione. Zgasiłem końcówkę papierosa o popielniczkę i wyszedłem bez komentarza z kuchni. Mój dobry humor mnie opuścił.

- No i chuj bombki strzelił... - mruknąłem, wchodząc nerwowym krokiem do pokoju. Wiedziałem jedynie tyle, że tak bardzo chciałem się z nim spotkać. Wyciągnąłem telefon i zadzwoniłem do Marcina.

- Halo?

- O...Adrian. Cześć.

- Przyjdziesz dzisiaj, nie?

- Ano, ale nieprędko.

- O której?

- Osiemnasta. Jakoś tak około. Muszę tu zostać jeszcze, bo mam coś do zrobienia.

- No dobrze.

Spojrzałem w stronę drzwi, upewniając się, że matka tu nie wejdzie i nie usłyszy, po czym dodałem:

- Nie mogę się doczekać, kiedy już tutaj będziesz.

Chwila milczenia. Już miałem coś powiedzieć, kiedy usłyszałem ciche prychnięcie w słuchawce.

- Nie wiem co powiedzieć. - odezwał się w końcu. - Ale gdybym wiedział, to wypadałoby to powiedzieć, kiedy się zobaczymy. - jego głos był nieco rozbawiony ale również lekko nerwowy.

- Ja chciałem powiedzieć to tobie już teraz. - odpowiedziałem, siadając na krześle przed kompem i wykładając nogi na meblach, przybierając luźną i wygodną pozycję. Usłyszałem śmiech.

- Zdajesz sobie z tego sprawę jak to brzmi? - usłyszałem, a na moje usta samoistnie wpełzł głupawy uśmiech. Zerknąłem jeszcze raz tylko w stronę drzwi. Słyszałem, jak matka brała naczynia z szafek, dźwięk pewnie uniemożliwiał jej podsłuchiwać naszej rozmowy, o ile wpadła na taki pomysł.

- Tak, wiem... - odpowiedziałem. - W takim razie do zobaczenia, Marcin.

- Pa

Rozłączył się pierwszy. Jeśli faktycznie nasze relacje będą tak wyglądać, a nawet będą wspaniale kwitnąć, nie będzie szans, bym potrafił wśród tłumu ukryć swoje naturalne zachowania wobec Marcina. Czułem to. Z pewnością ktoś zobaczy tę minimalną "pedałkowatość" i obstawiałem, że jako pierwsze zauważą to dziewczyny.