Rozdział 33.2

- Marcin, wszystko w porządku? - usłyszałem głos Magdy, która stanęła przy mnie i położyła dłoń na ramieniu. Pokiwałem głową potwierdzająco, spoglądając na nią mocno przyćmionym spojrzeniem. - Oho, właśnie widzę.
- Jest dobrze. - odezwałem się niewyraźnie.
- Może połóż się już spać. Tylko tamci przyjdą, to już będzie najwyższy czas kończyć imprezę.
- No właśnie! Nie pójdę spać, dopóki nie zobaczę, że Adrian wrócił cały i zdrowy. - oznajmiłem, wymachując zamaszyście ręką, w której trzymałem papierosa. - Ile oni już nie wracają?
- No już trochę czasu będzie... Hej, Marcin, nic mu nie będzie, chodź się połóż.
- Nie! Będę stał na straży. - stałem uparcie przy swoim. Nagle papieros zwyczajnie mi wypadł przez okno. - Kurwa...
- To jest znak, że powinieneś już iść spać. Poza tym, często stoisz przy tym oknie, będziesz chory. Chodź. - mówiła nieco zatroskanym głosem i lekko zacisnęła swoją dłoń na moim ramieniu. Spojrzałem na nią.
- Może i masz rację... - wymamrotałem i posłusznie odsunąłem się od okna, zamykając je. Spojrzałem jeszcze raz na niską postać Magdy, która nieźle się trzymała. No tak, odruchowo wytyczyła siebie jako patrona całej imprezy w razie, gdyby coś działo się poważniejszego. Westchnąłem cicho. - Ale się boję... - wymamrotałem, brzmiąc nagle zupełnie jak dziecko. Miałem złe przeczucie, które wynikało po prostu ze zwykłej troski.
- Daj spokój. - zaśmiała się. - Ta okolica jest spokojna, wątpię, żeby Adrianowi i Patrykowi się coś stało. O ile Patryk to trochę chucherko, to Adrian na pewno ma w sobie trochę siły. - tłumaczyła mi normalnie, a ja słuchałem. Przytaknąłem jej głową.
- Usiądę sobie na kanapie i poczekam. - podjąłem ostateczną decyzję. - Pić już na pewno nie będę. - zapewniłem. - Ale najpierw pójdę się odlać. - oznajmiłem i skierowałem się chwiejnym krokiem w stronę toalety, podpierając się ścian, jeśli była tylko taka potrzeba. W międzyczasie zerknąłem na moment na drzwi od jednych z pokoi. W środku widziałem pogrążoną już we śnie twarz Mateusza oraz słyszałem głos Michała, który dopiero co tam wszedł. Magda i Aśka wzięły się za sprzątanie. Wkrótce ta druga koleżanka również skierowała się do jednego z pokoi, by położyć się spać.

Wszedłem do toalety z nadzieją, żeby się spokojnie zrobić to, co zamierzałem. W momencie, kiedy skończyłem i się odwróciłem, na drodze do wyjścia wyrósł Adam. Zmarszczyłem lekko brwi, poprawiając pasek od spodni i zmierzyłem go swoim przymglonym wzrokiem.
- Co ty odpierdalasz? - rzuciłem od razu wulgarnie.
- Też chciałem skorzystać. - wymamrotał równie już niewyraźnym głosem co mój.
- Wchodzisz kolegom do kibla, kiedy sami korzystają? To trochę... Egoistyczne. - odparłem sarkastycznie, zbliżając się w stronę Adama, który torował dostęp do zamkniętych drzwi.
- Egoistyczne, ale nie dziwi cię ten fakt? - spytał, uśmiechając się kącikiem ust.
- Przypomniałem sobie, że jeszcze na trzeźwo myślałem o tym, że na pewno coś w tym stylu zrobisz, więc... Nie, nie dziwi. Co najmniej irytuje.
- Dość mocne słowa jak na cichego Marcina.
- Pierdol się. - warknąłem, nie chcąc się więcej silić na dłuższe i bardziej ambitne komentarze. Nie w takim stanie. - A teraz się odsuń.
- Nie, w końcu ciebie dorwałem. Nie zamierzam nie skorzystać z tej sytuacji.
- Wytrzeźwiej. Teraz mnie puść, toaleta to nie miejsce zwierzeń, to nie Big Brother. - mruknąłem, a język mi się nieco zaplątał, ale wypowiedź nie straciła sensu. Niemniej jednak Adam nie poddawał się, a wręcz przeciwnie, chwycił mnie za barki.
- Nie chciałem cię zirytować. - powiedział nagle, gładząc mnie po ramionach. Póki co, nie chciałem go odtrącać, oczekując - słusznie lub niesłusznie - na rozwinięcie sytuacji. - Wiem, że jesteśmy tacy sami... A raczej łączy nas wspólna rzecz.
- No, penis. - stwierdziłem, chcąc celowo zniszczyć tę dziwną atmosferę na złość blondynowi.
- ...Orientacja. - skrzywił się nieco, kiedy w końcu wydusił to z siebie nieco ciszej niż poprzednie jego słowa. Uniosłem podbródek nieco wyżej i chwyciłem go za nadgarstki, by opuścić jego ręce wzdłuż ciała.
- Unikając wyznania, muszę już na wstępie odmówić. - odparłem nieco poważniej. Ta dziwna sytuacja sprawiła, że miałem wrażenie, iż jednak trochę wytrzeźwiałem.
- Dlaczego? - wydukał z siebie proste pytanie. Przez moment milczałem. - Jesteś z Adrianem, prawda?
Pokiwałem twierdząco głową w lekkiej nieśmiałości. Jednocześnie zdawałem sobie sprawę z tego, że w końcu ktoś bez cienia wątpliwości będzie o tym wiedział. Pozostawało tylko modlić się, żeby Adam nie był zazdrosnym skurwysynem i nie rozpowiedział tego na naszą niekorzyść. Dlatego spoglądałem na niego nieco błagalnym wzrokiem, wyobrażając sobie ewentualne konsekwencje z tego, co mogłoby się stać.

W tym samym momencie usłyszałem dźwięk otwierających się drzwi wyjściowych oraz jakieś rozmowy. Nie zwróciłem jednak na to większej uwagi, czekając na reakcję Adama.
- Na pewno nie chcesz... Spróbować?
Pokiwałem głową przecząco. Usłyszeliśmy kroki zbliżające się do toalety. Adam otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale w tym momencie drzwi od toalety zostały gwałtownie otworzone.
- Adrian, ale tylko spokojnie! - usłyszałem głos Magdy, która stanęła za rozjuszoną postacią. Adrian spojrzał najpierw na mnie, potem na Adama. Szatyn miał rozciętą wargę, podbite oko i chęć mordu w oczach.
- Co ty robisz? - warknął w stronę Adama, który odsunął się o krok i delikatnie uniósł ręce.
- J-ja nic nie--
Adrian chwycił go za fraki i przyciągnął do siebie.
- Nawet nie wiesz, jak mnie wkurwiasz. - rzucił mu prosto w twarz. - Kleisz się do niego? - rzucił i skinął głową w moją stronę.
- Chłopaki, spokojnie! - w tle było słychać zagłuszony głos nieco spanikowanej Magdy. Ja natomiast stałem jak słup. Sytuacja dotarła do mnie z mocnym opóźnieniem.
- Adrian! - wrzasnąłem w jego stronę po chwili wahania i rozważania nad tym, czy jednak fajnie by było zobaczyć Adama z obitą twarzą. - Nic się nie stało między... Nami... - odezwałem się, znowu nie będąc pewien, czy mówienie tego na głos było odpowiednie, zważywszy na to, że za Magdą stał Łukasz i przysłuchiwał się tej sytuacji. Dziewczyna jednak szturchnęła ciekawskiego i kazała mu odprowadzić mocno chwiejącego się Patryka do łóżka. Tak też zrobił.
- Ale chciał się na pewno do ciebie dobrać. - szarpnął go i wyprowadził go z toalety, a następnie popchnął go na podłogę. Upadł na plecy, ale od razu przeturlał się i szybko wstał.
- Tak, chciałem, no i co? - zaśmiał się szyderczo w jego stronę. Było źle. Trudno było powstrzymać dwie rozpędzone i wypełnione testosteronem lokomotywy. Ja kompletnie nie wiedziałem jak załagodzić konflikt, Magda tym bardziej. Stanąłem w progu akurat w momencie, gdy Adrian wymierzył blondynowi pierwszy cios w twarz.
- Kurwa, chłopaki, stawiacie cały dom na nogi! - krzyknęła w końcu dziewczyna, a ja rzuciłem się w stronę szarpiących się na podłodze dwóch facetów. Zacząłem odciągać Adriana od Adama. Brunet zdążył wymierzyć mu kilka ciosów bez opamiętania, co blondyn niezbyt zniósł i jeszcze przez chwilę leżał na podłodze. Zaraz potem jednak chciał wstać i ruszyć w stronę bruneta, ale szybko Magda stanęła mu na drodze. Z nosa blondyna leciała krew.

Złapałem Adriana za podbródek, by spojrzał na mnie.
- Debil. - rzuciłem w jego stronę i zacząłem go prowadzić w stronę pokoju, w którym mieliśmy spać. Ta dynamiczna scena na pewno sprawiła, że poczułem się od razu trzeźwy. Zacisnąłem szczękę, czując wielkie zdenerwowanie.
- Prze--
- Cicho. Idziesz spać. - warknąłem, kiedy wchodziliśmy do pokoju. Czasami brunetowi zdecydowanie alkohol nie służył. Usiadł na krawędzi łóżka, a ja stanąłem przed nim, nachylając się nieco i znów łapiąc go za twarz, by w świetle żarówki obejrzeć jego obrażenia. - Coś ty robił?
- Dresy nas dorwały. - odpowiedział krótko i oburzonym tonem, niczym dzieciak. Pokręciłem głową z dezaprobatą.
- Jak z Patrykiem?
- Będzie miał siniaki na twarzy, ale chyba nic poza tym...
- Zostałeś pobity, ale nie rozumiem, skąd ta awantura tutaj. - przejechałem palcem po jego rozciętej wardze. Zmarszczyłem brwi, czując ból głowy. Wyprostowałem się. - Magda! - "szepnąłem" krzykiem w stronę otwartych drzwi. Wkrótce niska dziewczyna pojawiła się w progu. - Co z nosem Adama?
- Nie jest złamany... Na całe szczęście. - powiedziała. - I jak coś, to on śpi u nas. Zdaje się, że lepiej tak będzie... - rzuciła wymowne spojrzenie w stronę Adriana, który tego nie widział. Pokiwałem głową.
- I bardzo dobrze, niech spierdala. - wymamrotał pod nosem, kiedy Magda już poszła.
- Kurwa, ale ty potrafisz odpierdolić. - stwierdziłem na głos wciąż zdenerwowany. - Poza tym... Wiesz, że jutro będą o tym gadać? - spytałem przyciszonym tonem. Adrian odwrócił głowę, zachowując się wciąż jak dziecko. - Ta cała sytuacja wskazywała na to, że jesteśmy razem, wiesz? Nie sądziłem, że w to właśnie w taki sposób wszyscy się o nas dowiedzą... Dobra, widzę, że musisz wytrzeźwieć, żebyśmy mogli normalnie porozmawiać. - prychnąłem, po czym wstałem. Szatyn szybko mnie złapał za nadgarstek, nie pozwalając mi odejść.
- Jak przyszedłem, to Magda mi powiedziała, że chyba jesteś z Adamem w toalecie. Co miałem sobie pomyśleć? - spytał się mnie z wyraźnym wyrzutem.
- A zastałeś nas, nie wiem, liżących się? Obejmujących się? - rzuciłem znów. Mówiliśmy szeptem.
- ... No nie. - przyznał po dłuższej chwili. - Ale po prostu wkurwiało mnie to, że cały czas się do ciebie przypierdalał...
- A wiesz, że ja na jego zaczepki cały czas odmawiałem? Brałeś to pod uwagę? Zresztą, jeśli cię kocham, to chyba kurwa logiczne, że się na to nie zgodzę... - dodałem już mocno przyciszonym głosem. Adrian spojrzał na mnie z dziwnym światełkiem w oczach. Przez chwilę siedział cicho.
- Jestem debilem. - pokiwał głową potakująco. - Kurwa, w chuj debilem. - kontynuował. Puścił mój nadgarstek. - Przepraszam...
- Tsaa... Dobrze, że chociaż tyle do ciebie dotarło. - mruknąłem, po czym wyprostowałem się i zgasiłem światło. - Już widzę jutro twoją minę na to, co zrobiłeś. - prychnąłem. - Dobra, dobranoc. - rzuciłem, chcąc skierować się do innego łóżka. Ściągnąłem z siebie koszulę oraz spodnie. Adrian zrobił to samo.
- Marcin...? - usłyszałem głos Adriana, kiedy już leżał w łóżku.
- No?
- Dlaczego śpisz w innym łóżku? - spytał z wyrzutem. Przymknąłem oczy i westchnąłem cicho pod nosem.
- No zgadnij czemu. - rzuciłem w jego stronę nieprzyjemnym tonem. - Idź już spać.
- Nie chcę zasnąć. - usłyszałem ciche jęknięcie Adriana. - Nie chcę jutra. - dodał, znów brzmiąc jak dziecko.
- Idź już spać. Wytrzeźwiejemy i wyjaśni się wszystko jutro... - wymamrotałem. Wkrótce mimowolnie odleciałem w sen.